ψέματα ... αλήθεια έτσι είναι τα παραμύθια...!!!
Διάβασε την παρακάτω ιστορία, η οποία, λένε, πως είναι ένας μύθος ροδιακός.
πηγή φωτογραφίας: http://www.sportday.gr/%CE%9D%CE%95%CE%91/5149/%CE%86%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BE%CE%B5%CF%81%CF%8C!
Λογιών λογιών φίδια μαζεύονταν το καλοκαίρι στην κοιλάδα των πεταλούδων και έσβηναν τη δίψα τους κάτω από τις υγράμβαρεις, ακούγοντας το κελάρυσμα του νερού. Όταν πεινούσαν έφευγαν προς τα βουνά για να γεμίσουν την κοιλιά τους γιατί εκεί γύρω δεν έβρισκαν τίποτε..
Μια μέρα ένα μικρό φιδάκι από περιέργεια άγγιξε με τη γλώσσα του τον κορμό ενός δέντρου. Τότε κάτι κόλλησε στη γλώσσα του..Δεν έμοιαζε με φύλλο...δεν έμοιαζε με χώμα... η πείνα του ήταν τόσο μεγάλη που βρέθηκε αμέσως στην κοιλιά του. Τι να ήταν όμως; Δεν το ενδιέφερε καθόλου...με ένα σφύριγμα κάλεσε τους φίλους του να δοκιμάσουν τη λιχουδιά που βρήκε. Τα φίδια άρχισαν να έρπουν το ένα μετά το άλλο προς το μέρος του... Δεν ήξεραν προς τα που να απλώσουν τη γλώσσα τους! Σε κάθε κορμό κι ένας λαχταριστός παράδεισος! Παράδεισος για τα φίδια....κόλαση για τις πεταλούδες που αιχμαλωτίζονταν αιφνίδια με τη γλωσσική εισβολή των φιδιών!
Τα ερπετά έμειναν μέρες πολλές...σχεδόν όλο το καλοκαίρι...Το κακό είχε παραγίνει... Οι πεταλούδες είχαν χάσει την ησυχία τους και κινδύνευαν πια να εξαφανιστούν...τόσο λίγες είχαν μείνει...ώσπου μια πιο πεπειραμένη και σοφή πεταλούδα σκέφτηκε το εξής... Κάθε φορά που θα άκουγε το σφύριγμα των φιδιών, θα έδινε το σύνθημα και θα πετούσαν όλες πιο ψηλά στα δέντρα, μακριά από τους κορμούς και τους βράχους. Έτσι κι έγινε...Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου οι εχθροί απογοητεύτηκαν που δεν μπορούσαν να έχουν το νόστιμο φαγητό τους..Αποφάσισαν να επιστρέψουν στα παλιά τους λημέρια και να αναζητήσουν εκεί την τροφή τους.
Ο τρομερός εχθρός δεν ξαναφάνηκε πια.. Μα οι πεταλούδες έμειναν από τότε με τον τρόμο στην καρδιά. Το εφιαλτικό σφύριγμα δεν μπορεί να σβήσει ακόμη και τώρα από μέσα τους. Για αυτό και σήμερα ακόμη, αν κοντά τους σφυρίξει κανείς ανεπαίσθητα, βλέπει ένα τρομαγμένο σύννεφο από καλλίμορφα πετούμενα να ανεβαίνουν στα ύψη και να επανέρχονται μετά από μερικά δευτερόλεπτα..
Μια μέρα ένα μικρό φιδάκι από περιέργεια άγγιξε με τη γλώσσα του τον κορμό ενός δέντρου. Τότε κάτι κόλλησε στη γλώσσα του..Δεν έμοιαζε με φύλλο...δεν έμοιαζε με χώμα... η πείνα του ήταν τόσο μεγάλη που βρέθηκε αμέσως στην κοιλιά του. Τι να ήταν όμως; Δεν το ενδιέφερε καθόλου...με ένα σφύριγμα κάλεσε τους φίλους του να δοκιμάσουν τη λιχουδιά που βρήκε. Τα φίδια άρχισαν να έρπουν το ένα μετά το άλλο προς το μέρος του... Δεν ήξεραν προς τα που να απλώσουν τη γλώσσα τους! Σε κάθε κορμό κι ένας λαχταριστός παράδεισος! Παράδεισος για τα φίδια....κόλαση για τις πεταλούδες που αιχμαλωτίζονταν αιφνίδια με τη γλωσσική εισβολή των φιδιών!
Τα ερπετά έμειναν μέρες πολλές...σχεδόν όλο το καλοκαίρι...Το κακό είχε παραγίνει... Οι πεταλούδες είχαν χάσει την ησυχία τους και κινδύνευαν πια να εξαφανιστούν...τόσο λίγες είχαν μείνει...ώσπου μια πιο πεπειραμένη και σοφή πεταλούδα σκέφτηκε το εξής... Κάθε φορά που θα άκουγε το σφύριγμα των φιδιών, θα έδινε το σύνθημα και θα πετούσαν όλες πιο ψηλά στα δέντρα, μακριά από τους κορμούς και τους βράχους. Έτσι κι έγινε...Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου οι εχθροί απογοητεύτηκαν που δεν μπορούσαν να έχουν το νόστιμο φαγητό τους..Αποφάσισαν να επιστρέψουν στα παλιά τους λημέρια και να αναζητήσουν εκεί την τροφή τους.
Ο τρομερός εχθρός δεν ξαναφάνηκε πια.. Μα οι πεταλούδες έμειναν από τότε με τον τρόμο στην καρδιά. Το εφιαλτικό σφύριγμα δεν μπορεί να σβήσει ακόμη και τώρα από μέσα τους. Για αυτό και σήμερα ακόμη, αν κοντά τους σφυρίξει κανείς ανεπαίσθητα, βλέπει ένα τρομαγμένο σύννεφο από καλλίμορφα πετούμενα να ανεβαίνουν στα ύψη και να επανέρχονται μετά από μερικά δευτερόλεπτα..
Μπορείς να βρεις στον παραπάνω μύθο ποια στοιχεία δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα
με βάση αυτά που έμαθες στις προηγούμενες σελίδες;
Πότε και για ποιον λόγο πετούν οι πεταλούδες
μέσα στην κοιλάδα;
πηγή φωτογραφία: http://www.matheallios.gr/2012/03/blog-post_17.html